„Bajka o Szewczyku” składa się z dwóch części - spektaklu oraz działań interaktywnych, w czasie których widzowie zapoznają się z teatrem cieni; czarnym teatrem oraz wspólnie z aktorkami tworzą tzw. lalkę kombinowaną.

„Bajka o Szewczyku, co Smoka Wawelskiego pokonał, a mieszkańcy kopiec chcieli mu usypać”
Dawno, dawno temu, w czasach, gdy nikt niczemu się nie dziwił, w zamku na szczycie wzgórza mieszkał król Krak wraz ze swoją krasną córką. Dobry był z niego władca, i mądry, i sprawiedliwy. Wiodło mu się raz lepiej, raz gorzej, jak to zwykle w królestwie bywa. Czasem trzeba było wypowiedzieć wojnę, czasem bronić granic kraju, czasem bal wydać, czasem poddanym pomóc w niedoli. Działo się tak do czasu...
Dnia pewnego mieszkańców Krakowa, bo tak nazywał się ten gród, obudził nieznośny dźwięk. Dźwięk ten dobiegał z pieczary spod zamku i każdy wiedział, do kogo ten odgłos należał. Smok. Smok zalągł się w jamie. Nikt nie wiedział, dlaczego spadło na nich to nieszczęście, ale od tej chwili zaczęło dziać się źle w kraju, coraz gorzej... Coś trzeba było z tym zrobić, bo smok upomniał się o to, co król Krak miał najcenniejszego, o...

Bajka w wykonaniu Bartosza Watemborskiego to nie tylko nowa interpretacja znanego podania, lecz przede wszystkim zabawa w poszukiwanie odpowiedzi. Jak Szewczykowi udało się pokonać smoka? Po co stawiano kopce?

Spektakl rozgrywa się na niewielkiej powierzchni – powierzchni skrzyni, z której wychodzą kramarskie postaci – ludowe rzeźby, które ożywione ręką jednego aktora – raz sprzedawcy, raz komiwojażera, raz ulicznego artysty - opowiadają nam w sposób niezwykle plastyczny i jednocześnie nowoczesny historię sprzed tysiąca lat. W muzyce do spektaklu nietrudno doszukać się charakterystycznych dla krakowskich okolic dźwięków. To doskonała zabawa zarówno dla dzieci, jak i dorosłych.

Druga, interaktywna część spektaklu to pokaz, z udziałem publiczności, kuchni teatru formy. W jaki sposób tworzy się teatr cieni, co jest potrzebne do zaistnienia tzw. czarnego teatru oraz jak w prosty sposób wykonać lalkę teatralną, nadać jej indywidualny charakter i ją ożywić. Prowadzące spotkanie pracują w bliskim kontakcie z publicznością.