Czy to prawda, że w całym kosmosie tata najbardziej kocha swoje dziecko? Czy znajdzie je wszędzie, choćby ukryło się w najciemniejszym szałasie albo w trawie… albo w szafie… albo w najdalszym zakątku wszechświata? A raczej – wszechświatów. Bo przecież każdy tata, choć z wierzchu może być brodaty jak żubr, łysy jak księżyc, wysoki jak wieża, kulisty jak planeta, w głębi duszy jest kosmonautą, który przemierza dla swojej córki – i razem z nią – Wszechświaty Taty.

Tata wraz z Lilą codziennie mieszkają w zupełnie nowym miejscu, a jedyną stałą rzeczą w ich życiu jest Rakieta. Lila to dziewczynka, której tata wie wszystko i wszystko potrafi – tak uważa Lila. Tata ma tysiące twarzy, ale wszystkie lubią się do Lili uśmiechać i z nią wygłupiać. Jednak nawet przed takim tatą przychodzi czasem ocho­ta się schować i nie dać znaleźć, a wtedy zaczynają się dziać rzeczy zupełnie niespodziewane…

Zapraszamy w podróż po kosmosie, jakim jest każda relacja Taty i Córki. A także po kilku mikrokosmosach, w których żyją pająki, a roztocza roztaczają swe wdzięki.

[...] to, co najistotniejsze w tym spektaklu, dzieje się poza odbiorem dziecięcej widowni. „Wszechświaty mojego taty” można odczytać jako historię ojca samotnie wychowującego dziecko, trudniącego się obwoźnym handlem, siłą rzeczy zabierającego swoje dziecko do pracy. W tym kontekście wielobarwność zachowań taty, pomysły, na jakie wpada, są próbą rekompensaty dziecku trudnego dzieciństwa. Świadczyć może o tym, chociażby znamienna scena, w której ojca nie stać na zakup lodów dla córki. Upokarzającą dla siebie sytuację przekształca w „zabawę w jedzenie”. Dziecko nie widzi przyczyn tej sytuacji – dla niego to po prostu kolejny fascynujący pomysł rodzica. W gruncie rzeczy w tego typu momentach (jak w zdecydowanie najpiękniejszej scenie na drabinie), uwidacznia się bezwarunkowa miłość ojca do córki, chęć uchronienia go przed złym, niesprawiedliwym światem. 

                                                                                                                                                                                     Piotr Gaszczyński, Teatr dla Wszystkich

Z kolei przedstawienie elementów „gier i zabaw”, którymi żyje wyobraźnia małej dziewczynki, ma w sobie sporo uroku i bywa wciągające. Sporo efektów wprowadzanych jest przez kostiumy i rekwizyty, jak na przykład strój pająka, animowany przez kilku aktorów jednocześnie, czy pojawienie się gadających roztoczy w postaci świecących punkcików. Warsztat pracy nad wykorzystaniem technik lalkarskich, choć niekoniecznie takich, do których można było dotąd przywyknąć, jest tutaj na wysokim poziomie i zasługuje na uznanie.

                                                                                                                                                                      Mateusz Leon Rychlak, Teatr dla Wszystkich

„Wszechświaty...” są taką właśnie opowieścią dla widza w każdym wieku, w której radość i zabawa mają słodko-gorzki smak, a głównym bohaterom nie brak ani heroizmu, ani cierpliwości, ani - przede wszystkim - wyobraźni, która pomaga im przetrwać trudny czas.

                                                                                                                                                       Kinga A. Wojciechowska, PRESTO #41 Jesień 2023

Spektakl bierze udział w 30. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.

Ogólnopolski Konkurs na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej ma na celu nagradzanie najciekawszych poszukiwań repertuarowych w polskim teatrze, wspomaganie rodzimej dramaturgii w jej scenicznych realizacjach oraz popularyzację polskiego dramatu współczesnego. Konkurs organizowany jest przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie.

W I etapie Konkursu spektakle ocenia Komisja Artystyczna w składzie: Jacek Sieradzki (przewodniczący), Dominik Gac, Piotr Hildt, Anna Jazgarska, Szymon Kazimierczak, Andrzej Lis, Wanda Świątkowska.