Śmieszny staruszek

Tadeusz Różewicz

Reżyseria: Rafał Szumski
Scenografia, kostiumy, reżyseria światła: Magdalena Gajewska
Muzyka: Patryk Szwichtenberg
Choreografia: Aleksander Kopański
Wideo i projekcje: Paweł Feiglewicz-Penarski
Charakteryzacja: Kinga Rudnicka, Magdalena Wcisło-Sędek
Elementy mechatroniczne: Michał i Jakub Szut
Produkcja: Anna Ratkowska-Filipowicz
Inspicjent: Krzysztof Karaś

Występują:

Krzysztof Grygier, Diana Jędrzejewska-Szumska

Scena dla młodzieży i dorosłych

premiera: 16 maja 2025
czas trwania: 1 godz. 10 min.
spektakl dla widzów od 16 lat

Śmieszny staruszek to dwuznaczna opowieść o przemijaniu, straconej młodości, zaprzepaszczonych nadziejach i smutku mieszającym się ze śmiesznością. To gorzka komedia, w której zagłębiamy się w uczucia człowieka „samotnego w tłumie”, próbującego zrozumieć i dogonić pełen przebodźcowania i niepokojów świat. Czy mamy do czynienia ze zdemoralizowanym osobnikiem, czy z wizjonerem wieszczącym upadek świata związany z nadmiernym przyrostem naturalnym i rozwojem technologii?

Poznajcie bohatera, w którego świecie jawa miesza się ze snem, a sen zamienia się w koszmar. Na szczęście po przebudzeniu następuje powrót do rzeczywistości. Tylko czy rzeczywistość nie bywa gorsza niż najstraszniejsze fantazje?

Śmieszny staruszek Tadeusza Różewicza jest pierwszą realizacją tego dramatu na naszej scenie i drugim, po głośnej Kartotece z 1961 roku w reżyserii Zofii Jaremowej, spotkaniem z autorem.

----------------

Krzysztof Grygier, wyśmienicie portretuje postać pełną wahania i wewnętrznych sprzeczności. Delikatna powierzchowność, bezradność, obawa to są charakterystyczne cechy bohatera spektaklu, szczególnie mocno wybrzmiewające w małej przestrzeni, a przede wszystkim dzięki rezygnacji ze wzmacniających głos zabiegów technicznych. Naturalny głos podkreśla w pewnym sensie słabość postaci, musimy się jako widzowie (zwłaszcza siedząc w ostatnim rzędzie) nieco wysilić i skupić, by pojąć bohatera. Podobnie jak w prawdziwym życiu. Partnerująca głównemu bohaterowi jako ludzka lalka Diana Jędrzejewska-Szumska ma tutaj głównie rolę wspomagającą, jednak jest niezwykle istotnym „żywym” elementem pozwalającym na zdynamizowanie przestrzeni, w bardzo statycznej formie, jaką narzuca tekst Różewicza.

Mateusz Leon Rychlak, mateuszleonrychlak.pl

Więcej

Spektakl bierze udział w XI Konkursie na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Polskiej i Europejskiej „Klasyka Żywa”.

Głównym celem konkursu jest zwiększenie obecności polskich tekstów klasycznych w repertuarach współczesnych teatrów oraz wzmacnianie zainteresowania nimi dzisiejszych twórców i odbiorców teatru, a także przywracanie do repertuaru wartościowych dzieł dramatu polskiego, zapomnianych lub rzadko wystawianych. Konkurs „Klasyka Żywa” organizowany jest przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.